تحقیقات درتابآوری مناطق گردشگر پذیر،که ممکن است اساساً به گردشگری به عنوان یک فعالیت اقتصادی نگریسته شود ، به کندی در حال رشد است.
غالباً این تحقیق بر روی تجربیات ساکنان جوامع آسیب دیده اندکی پس از وقوع یک فاجعه(انسانی ،مخاطرات طبیعی،زیست محیطی ) متمرکز است. در مقابل ، این تحقیق دیدگاه طولانی تری را در بر می گیرد و ادراکات مربوط به گردشگری و فاجعه ساکنان ساکن در یک محیط خطرناک و بلایای طبیعی را بررسی می کند.
اگرچه به نظر می رسد محیط بیرونی آنها برای افراد گردشگرخطرناک نیست ، اما بیشتر ساکنان از نزدیک با میراث زمین خود وتاریخ فرهنگی و میراث طبیعی که در آن دخیل بوده است هویت دارند و مایلند آن را حفظ کنند . ساکنان در زمینه تاب آوری جوامع میزبان گردشگر پذیر و افزایش خرد جمعی باید بپذیرند کارکردها ابنیه ها تاریخی و فرهنگی و میراث طبیعی را بسوی توسعه و انعطاف پذیری دیدگاهی جامعه با گردشگران همسو نمایند در تحقیقات میدانی نقش مدیریت گردشگری و مخاطرات آن ما پی به این موضوع می بریم که ..
(۱) با تغییرات محیطی و عدم اطمینان سازگار شوند.
(۲) آغوش خودیاری را در آغوش بگیرید.
(۳) دانش و تجربیات خود را به اشتراک بگذارند.
(۴) ایجاد فرصتهایی برای انجام همکاری بین رشته ای مهیا شود.
پس از تحقیق در مورد انعطاف پذیری و ظرفیت سازگاری یک مقصد گردشگری ، دریافت که دانستن دوره ای بودن تغییرات و درک پیچیدگی سیستم های زیست محیطی می تواند در به روزرسانی و ارتقا ی زیرساخت ها دارای اهمیت می باشد. به منظور تحقق موفقیت‌آمیز گردشگری پایدار، این پارادایم نیازمند ترکیب چشم‌انداز سیاست، برنامه‌ریزی، مدیریت، کنترل و فرآیندهای یادگیری اجتماعی است. مشارکت فعال جامعه می‌تواند کارآیی سیاسی آنرا ایجاد کند. این می‌تواند از طریق ساخت کانال‌های ارتباطی کارآمد و دولت‌های دارای صعه صدر (خالی از تعصب) حاصل آید.
