“من…کنراد هیلتون! هتل های زیادی را در سراسر دنیا سامان دادم. من…سفیر صلح هستم و با این اقدام سعی کردم، هر کس که از خانه و وطن خود به هر دلیلی دور مانده است؛ سقف و سرپناهی امن داشته و از رفاه، آرامش، آسایش و امنیت برخوردار گردد.”
این جملات به نقل از استاد “ابراهیم شیوا” مربوط به آخرین سخنرانی”هیلتون بزرگ” است؛ که این روزها با آشفتگی و هراسی که ناشی از جنگ میان روسیه و اوکراین احساس می شود و با اقدامی که “Airbnb” در جهت حمایت از جنگ زدگان، انجام داد؛ اهمیت، عظمت، نبوغ و انعطاف گردشگری را با وجود آنکه طی سالهای اخیر به واسطه فراگیری کووید، بشدت آسیب دیده، خاطر نشان می سازد.
Airbnb
سالهاست یک امکان فوق العاده ایجاد کرده، درست از سال ۲۰۰۹ و سامانه ای است برای اجاره اماکن اقامتی در سراسر دنیا، که از طریق این بازار آنلاین، مردم می‌توانند خانه‌ها یا اتاق‌های خود را به آنان که سفر ارزان می کنند و روحیه ماجراجویانه ای دارند، اجاره دهند.
(لازم به ذکر است که ایران جزو مناطق تحت پوشش این شرکت نیست).
این سایت، بابت هر رزرو، ۳ درصد کمیسیون از میزبان و بین ۶ تا ۱۲ درصد از مهمانان می‌گیرد.
مهمانان تمام پول را با استفاده از یک برنامه‌ی امن واریز می‌کنند و میزبانان ۲۴ ساعت بعد از حضور مهمان، پول را در حساب خود دریافت می‌کنند.
اگر چه این سامانه و نمونه های مشابه آن که در ایران نیز مشغول فعالیت هستند و به نوعی خانه مسافر عرضه می دارند، از نگاه منتقدین و هتلداران رقبای غیرحرفه ای حوزه گردشگری به حساب می آیند، اما اخیراً با رویکردی که در باب رسالت اجتماعی پیش گرفته شده است؛ محبوبیتی صد چندان در میان مردم سراسر دنیا پیدا کرده اند.
شرکت Airbnb اخیرا اعلام کرد که برای حدود ۱۰۰ هزار پناه‌جوی اوکراینی که در پی حمله روسیه به کشورهای همسایه پناه برده‌اند، مسکن و محل اقامت فراهم خواهد کرد.
“برایان چسکی”، مدیرعامل Airbnb
اخیرا از تسهیل شرایط اقامت ۲۱ هزار و ۳۰۰ پناه‌جوی افغانستانی ایراد سخن کرد که بخشی از هزینه را شرکت عهده دار شده و بخشی را نیز از کمک های مردمی و برخی ارگان ها به این امر تخصیص خواهد داد.
گفته می‌شود، مردم از سراسر جهان بیش از ۳۰ هزار شب در اقامتگاه‌های Airbnb در اوکراین جا رزرو کرده‌اند.
بی تردید این افراد قصد گذران تعطیلات خود در میدان جنگ را ندارند و فقط می‌خواهند از کسانی حمایت مالی کنند که مجبور به ترک خانه‌های خود در اثر حملات شده‌اند.
این تنها بار نیست که میهمان نوازی پناه امن انسان های بی پناه شده در سالهای جنگ میان ایران و عراق هتل های بیشماری از جمله مجموعه های زیر نظر هلدینگ پارسیان، هتل سیمرغ، هتل زوال یافته بین المللی تهران که به خاطرات پیوست و تخریب شد، گراند هتل در قزوین، هتل قو در اهواز و بیشمار اقامتگاه های مشابه، سایبانی بر سر جنگ زدگان و خانواده ایشان بودند.
همین چند سال پیش که سیل در استان فارس، آنهم در سفر نوروزی، منتج به حادثه ای ناگوار شد، هتلداران بسیاری مراتب حمایت از مسافران و سیل زدگان را عهده دار شدند و هر بار در این شرایط مشابه علیرغم تمام زیان ها و آسیب های روانی که خاصه، گردانندگان و روسای مجموعه ها متحمل شدند و خسارات مادی که متوجه هتل ها گردید، احساس مسئولیت و ادای دِینی مثال زدنی و شایان توجه صورت داده شد.
در همین راستا فیلم “هتل رواندا”، گواهیست بر خدمت عرصه میهمان نوازی به جنگ زدگان در طول تاریخ خشونت آمیز بشریت و اشاره به قتل عام و نسل کشی حیرت‌انگیز سال ۱۹۹۴ در کشور آفریقائی Rwanda دارد که بیش از ۸۰۰ هزار تن از افراد یک قوم به نام Tutsi توسط افراط گرایان قوم رقیب Hutu ظرف ده روز کشته و تکه پاره شدند.
اساس سناریوی این فیلم، قهرمانی مدیر سیاهپوست یک هتل مجلل درکیگالی Kigali، پایتخت رواندا را به نمایش می گذارد.
مردی از قوم Hutu با همسری از قوم Tutsi که موفق می‌شود، با وجود در معرض خطر بودن خود و اعضای خانواده اش، با بضاعت اندک،
بواسطه، رشوه‌های ریز و درشت از بطری های نوشیدنی گرفته تا ارائه خوراک باب میل دیپلمات ها و بهره گیری از روابطی که با جریان قدرت در دور و نزدیک دارد، هتل را تا حد ممکن محیطی امن و سرپا نگه داشته و نهایتا موفق شود جمعی را از مرگ حتمی نجات دهد.
خرسند از آنم که قطره ای از دریای بزرگ صنعت صلح محور گردشگری هستم و آرزومندم که تاریخ همواره از فعالین حوزه میهمان نوازی، به عنوانِ مهرورزانی خادم که همواره پناه بحران زدگان، بدست بحران زادگان بوده اند یاد کند.
