جدا از هرگونه اظهار نظر در خصوص توانمندی و یا عدم توانمندی گزینه معرفی شده به مجلس ، سوال اصلی این است که به راستی چرا همواره حوزه گردشگری و یا حتی میراث فرهنگی و صنایع دستی کشور از حضور افراد متخصص و عضو این خانواده بزرگ در راس هرم مدیریتی محروم بوده اند و فعالین پر تلاش این حوزه همواره علیرغم شایستگی های فراوان در حاشیه حضور داشته اند.
به نظر می رسد با توجه به شرایط موجود و شیوع بیماری بی رحم کرونا و به دنبال آن بحران عظیم رکود در بخش گردشگری کشور ، حل و یا مدیریت این بحران تنها از دست کسانی بر می آید که الفبای گردشگری کشور را آموخته اند و عمر خود را در آن گذرانیده اند . بی شک مدیریت گردشگری کشور در طول سالیان گذشته و به خصوص در جریان رکود ناشی از کرونا هرگز نتوانست آن طور که باید و شاید به کمک گردشگری کشور بشتابد و تنها با تصویب مصوبه های به ظاهر حمایتی و در واقع تزئینی تیشه به ریشه بسیاری از کسب و کارهای این حوزه وارد نمود.
بر کسی پوشیده نیست و نخواهد بود که گردشگری در کشور با تمام پتانسیل های موجود چه در بعد توانمندی نیروی انسانی و چه در بعد مواهب و جاذبه ها هرگز نتوانست به شاخص های استاندارد توسعه دست پیدا کند و همواره با ورود و نفوذ اهداف سیاسی، این جریان از مسیر اصلی خارج گردید . نگارنده با توجه به تحصیلات در هر دو حوزه علوم سیاسی و گردشگری معتقد است ذات گردشگری به گونه ای می باشد که در حیاط آن هیچ صندلی برای سیاست طراحی و در نظر گرفته نشده است و تاریخ خود گواه این موضوع می باشد که همواره و همیشه این گردشگری و اهداف آن بوده است که به کمک سیاست و به طور شاخص بعد دیپلماسی آن آمده است .
حال روی سخن با وزیر محترم گردشگری و یا بهتر بگوییم وزیر میراث فرهنگی ، صنایع دستی و گردشگری کشور.
جناب آقای وزیر ، جامعه گردشگری کشور اکنون در فضایی در حال تنفس است که حاصل دسترنج و مرارت ها ی فعالین این حوزه می باشد و یا اگر بخواهیم خودمانی تر عرض کنیم ، این خانواده هیچ گاه منت دار کسی نبوده و نیست و تنها عشق است که آنان را تا بدین جا سرپا نگاه داشته است . متاسفانه در طول سالیان گذشته چه از سوی سازمان میراث فرهنگی و چه بعدها وزارت میراث فرهنگی هیچ گاه برنامه ای مدون جهت توسعه همه جانبه و پایدار صنعت گردشگری کشور ارائه نگردید و اکثر قریب به اتفاق دستورالعمل ها و آیین نامه های صادره به دلیل اشکالات موجود، در میانه های راه یا اصلاح گردیدند و یا به یک باره ملغی اعلام شدند.
جناب آقای وزیر ، درد امروز گردشگری کشور صدور بخش نامه و آیین نامه نیست که چه بسا به دلیل حاکم بودن روح حرفه ای گری در صنعت گردشگری کشور و در بین فعالین این حوزه ، در صورت فقدان هر گونه نظارت حاکمیتی نیز این روند از حرکت نمی ایستد . اما آنچه که در این سالیان سوهان روح گردیده و همواره فعالین پرتلاش این حوزه را دلسرد نموده است ورود و رسوخ سیاست و مشتقات آن در بدنه گردشگری کشور می باشد که این موضوع با توجه به شرایط موجود منجر بدان گردیده که در صورت عدم اتخاذ تصمیات سریع و کاربردی دیگر نمی توان آینده خوبی از صنعت گردشگری کشور را به انتظار نشست.
جناب آقای وزیر ، گردشگری صنعتی است پیچیده و بر خلاف سایر صنایع در کنار علم و تخصص در آن فرهنگ ، عشق ، احساس ، تنوع ، سرزندگی ، شور ، نشاط و … موج می زند و این موید این امر می باشد که مدیریت گردشگری نیازمند فردی از جنس گردشگری می باشد و چه بسا تاریخ گردگشری کشور بیانگر این موضوع می باشد که هر کجا مدیری غیر تخصصی در هر سطح مدیریتی به کار گمارده شد متاسفانه شاهد نتایج مطلوبی نبودیم و البته ناگفته نماند که در این بین مدیرانی هم بودند و هستند که از محیطی دیگر پا به حیاط گردشگری نهادند و با درک صحیح و وفق با دغدغه ها از خود کارنامه مطلوبی به جا گذاشته اند.
و در پایان جناب آقای وزیر ، اینجا و در اتمسفر گردشگری کشور همه با سیاست بیگانه اند ، و حال که با تمام این تفاسیر نگاه حاکمیتی نسب به گردشگری کشور نگاهی سیاسی می باشد امید است با انتخاب مدیران متخصص در حوزه های مختلف این وزارت خانه و دمیدن روحی جدید به کالبد گردشگری کشور ، به مقداری هرچند اندک به خواسته ای بحق این جامعه پرتلاش و زحمتکش احترام نهیم.
